Η αυτόνομη πρωτοβουλία ενάντια στη λήθη αποτελεί μία ομάδα κομμουνιστών και κομμουνιστριών που είτε ζουν, είτε κατάγονται από τη Σκάλα Λακωνίας. Αν και με διαφορετική ιστορία, η κάθε μία/ο κάθε ένας από εμάς, έχουμε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της συγκρότησης ενός οργανωμένου αυτόνομου κομμουνιστικού πυρήνα θεωρητικής αναζήτησης και οριζόντιας οργάνωσης/δράσης ενάντια στο καπιταλιστικό υπάρχον. Για εμάς δράση ενάντια στο καπιταλιστικό υπάρχον σημαίνει συνολική ρήξη με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τις οργανωμένες πολιτικές ελίτ, διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων, ενσωματωμένων στην κυρίαρχη ιδεολογία και τις κρατικές της μορφές. Αντιλαμβανόμαστε το Κεφάλαιο ως μια σχέση κοινωνικής κυριαρχίας και πολύπλοκης συγκρότησης της καπιταλιστικής εξουσίας και όχι ως προϊόν της θεωρίας συνωμοσίας κάποιας σκοτεινής πλούσιας ελίτ, των τραπεζιτών κοκ.
Στόχος της συλλογικότητας, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, είναι να συμβάλει στην επανεμφάνιση ενός επιθετικού ταξικού/σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού ρεύματος και οργάνωσης, συνολικά ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και της κυρίαρχης ιδεολογίας σε κάθε μορφή. Αν και το πεδίο δράσης της συλλογικότητάς μας περιορίζεται κυρίως σε τοπικό επίπεδο, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος στην ελληνική επικράτεια, αλλά και πέρα από αυτήν, και αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για αυτόν τον σκοπό. Αγωνιζόμαστε για την ανασύσταση μιας κομμουνιστικής οργάνωσης που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της περιόδου που διανύουμε.
Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ενάντια στη Λήθη επιδιώκει με τις λίγες δυνάμεις της, να επανεξετάσει και να δώσει νέες, ανταγωνιστικές ερμηνείες στην τοπική ιστορία της περιοχής μας, ειδικά σήμερα, που αυτή η ιστορία έχει θαφτεί κάτω από το πέπλο της λήθης που υπαγορεύεται από την κυρίαρχη εξουσία και την εθνική-ιδεολογική της αφήγηση. Είναι πάγια πεποίθησή μας, ότι στη Λακωνία, η ιστορία έχει γραφτεί από τους νικητές του εμφυλίου πολέμου 1946 -49, καθώς και από επίσημους ιστοριογράφους του ελληνικού κράτους που συχνά εναρμονίζουν την έρευνά τους με την επίσημη εθνική αφήγηση. Επιχειρούμε να ανοίξουμε ένα ρήγμα σε αυτήν την ιστοριογραφία προσπαθώντας να την επανεξετάσουμε από κομμουνιστική σκοπιά.
Η συνέλευσή μας βρίσκεται πέρα από το πατριαρχικό μοντέλο της ελληνικής πραγματικότητας και ενάντια σ’ αυτό, κάνοντας σαφές ότι διαχωρισμοί με βάση χρώμα, φύλο, καταγωγή, σεξουαλικό προσανατολισμό, ηλικία, αλλά και κάθε άλλου είδους διάκριση, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι. Μέλος της συλλογικότητας μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε, ο/η/@ συμφωνεί με τις βασικές κατευθύνσεις αυτού εδώ του κειμένου. Ωστόσο δεν κρύβουμε ότι κύρια προτεραιότητά μας, είναι η προσέγγιση όλων από όλους και η ανάπτυξη δεσμών εμπιστοσύνης με τα κομμάτια αυτά της εργατικής τάξης στην ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, που η επιβίωσή τους δεν μπορεί παρά να είναι ένας σκληρός καθημερινός αγώνας. Δεν μπορούμε να παραλείψουμε σε αυτό το σημείο τις διάφορες κοινότητες μεταναστών εργατών, όπως πχ την Πακιστανική Κοινότητα στη Σκάλα Λακωνίας, τις κοινότητες Ρομά και οποιαδήποτε άλλη μικρότερη ή μεγαλύτερη μειονότητα δεν τηρεί τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια της «εθνικής λαϊκής κοινότητας«. Έτσι, εκτός από την σκληρή εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, οι κοινότητες αυτές έχουν να αντιμετωπίσουν την καθημερινή ρατσιστική εχθρότητα και τη βία της πλειοψηφίας σε κάθε στιγμή της καθημερινής τους ζωής. Η μικρή μας συλλογικότητα στάθηκε στο πλευρό κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα αυτών των ομάδων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από τις πρωτόγνωρες, στα χρονικά της περιοχής, απεργίες της Πακιστανικής Κοινότητας στη Σκάλα Λακωνίας το 2010 και 2014 και τις διαμαρτυρίες των κοινοτήτων των Ρομά για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μέχρι άλλους αγώνες, όπως πχ στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στη Σκάλα Λακωνία το 2016. Σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα των καταπιεσμένων της περιοχής μας, βρεθήκαμε κάπου εκεί κι εμείς παρά τις αδυναμίες, οργανωτικές και θεωρητικές.
Κόντρα στα αντιδραστικά αντιμαρξιστικά ιδεολογήματα περί «ελληνικού λαού» ως επαναστατικό υποκείμενο που συχνά διαβάζουμε στις αναλύσεις της αριστεράς, δηλαδή μιας φαντασιακής κοινότητας με κοινή μοίρα και κοινά συμφέροντα, η συλλογικότητά μας αντιπαραθέτει μια διαφορετική ανάγνωση της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας, με βάση τα ταξικά συμφέροντα και τη δυσμενή θέση όσων σήμερα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης του νεωτερικού καπιταλιστικού πολιτισμού. Ωστόσο θεωρούμε ζήτημα κομβικής σημασίας την διεύρυνση της στήριξης και άλλων κοινωνικών ομάδων εντός του ελληνικού καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού που δέχονται διαχρονικά μια πολυεπίπεδη επίθεση. Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ενάντια στη Λήθη στέκεται πάντα αλληλέγγυα στις Εβραϊκές Κοινότητες στη χώρα, που δέχονται την επίθεση του ελληνικού αντισημιτισμού σχεδόν σε καθημερινή βάση, είτε μέσω της λεκτικής αντισημιτικής βίας, είτε μέσα από την βεβήλωση μνημείων και νεκροταφείων. Αλλά και με την Μακεδονική μειονότητα, τους αγώνες της για αναγνώρισή της από το ελληνικό κράτος. Στους Μακεδόνες μαχητές του παρτιζάνικου στρατού του ΔΣΕ και του αιτήματος για επαναπατρισμό των Μακεδόνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους. Στην ίδια βάση στηρίζουμε τους αγώνες και άλλων ομάδων όπως πχ Πομάκους κοκ.
Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ενάντια στη Λήθη παλεύει με όλο της το είναι για τη συσπείρωση και οργάνωση όσων κομμουνιστών και κομμουνιστριών σήμερα αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της καπιταλιστικής κρίσης, με το ανταγωνιστικό κίνημα να βρίσκεται μέσα σε αυτή με ιδιαίτερα αρνητικούς συσχετισμούς. Σε μια τέτοια συγκυρία οι στόχοι που έχουμε θέσει για την τοπική μας παρέμβαση είναι γενικά δύο: α) η παρέμβασή μας σε τοπικά ζητήματα, με την οποία επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα ρήγμα στις γραμμές και την ηγεμονία του τοπικού μηχανισμού της εξουσίας του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Σε αυτό πρέπει να συμπεριλάβουμε και όλους τους αγώνες που δώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενάντια στις οργανωμένες ή μη, ορδές του ελληνικού φασισμού στη Λακωνία και β) η προώθηση και διεύρυνση της κομμουνιστικής θεωρητικής κριτικής και ανταγωνιστικής ιστορικής γνώσης και ο θεωρητικός επανεξοπλισμό όσων κομμουνιστών και κομμουνιστριών σχετίζονται με τις γραμμές αυτής της μικρής συλλογικότητας.
Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ενάντια στη Λήθη αντλεί την πολιτική της έμπνευση μέσα από τις πιο λαμπρές στιγμές του ιστορικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στον Ελλαδικό χώρο, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Ιστορικά εγχειρήματα και στιγμές, όπως η Φεντερασιόν του Αβραάμ Μπεναρόγια, η Κομμουνιστική Επανάσταση στη Γερμανία το 1918, τα Σοβιέτ σε Ουγγαρία και Μόναχο, οι επαναστατικές κομμουνιστικές εξεγέρσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη και τέλος πλευρές της Οκτωβριανής Επανάστασης, θεωρούμε ότι είναι και δική μας ιστορική κληρονομιά. Οργανωτικοί πειραματισμοί όπως αυτός της Φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη τις αρχές του 20αι αποτελεί ίσως την πιο λαμπρή στιγμή του εργατικού κινήματος στον Ελλαδικό χώρο, και αυτό γιατί ποτέ έπειτα σε αυτή την χώρα δεν συναντήσαμε ένα τόσο πολυεθνικό κίνημα όσο η Σοσιαλιστική Ομοσπονδία (Φεντερασιόν). Στη πολυεθνική Θεσσαλονίκη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αργότερα, ύστερα από την κατάληψη της πόλης από τον Ελληνικό στρατό, η Φεντερασιόν κατάφερε, παρά τις αδυναμίες της, να συσπειρώσει κομμάτια της εργατικής τάξης από τις διαφορετικές εθνικές ομάδες που ζούσαν στην πόλη. Σεφαραδίτες Εβραίοι, Έλληνες, Βούλγαροι και άλλοι βρέθηκαν στις γραμμές της και αποτέλεσαν το πρόπλασμα μιας ευρύτερης κομμουνιστικής οργάνωσης που τα όρια της, αν και τα είδαμε ιστορικά αργότερα, η συμβολή της ήταν καθοριστική για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα. Όσο και να ακούγεται παράδοξο σήμερα, πρέπει να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα από τον διεθνισμό της Φεντερασιόν. Πρέπει να χτίσουμε και σήμερα μια οργάνωση που να απευθύνεται στο πολυεθνικό προλεταριάτο των πόλεων και του χωριού. Ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος σήμερα σημαίνει να ανοίξουμε δρόμους έξω από τα διαταξικά αφηγήματα εθνικής χρήσης της ελληνικής αριστεράς, αυτά περί Ελληνικού Λαού.
Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ο κύκλος του ιστορικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος έχει κλείσει. Ένας κύκλος που δυστυχώς έκλεισε με μια συντριπτική ήττα για το ανταγωνιστικό κίνημα, μέσα σε εντελώς ανορθόδοξες συνθήκες, όπου τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η μελέτη όμως του ιστορικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος όλων των τάσεων πρέπει να αποτελέσει την δική μας προτεραιότητα.Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ένα νέο κομμουνιστικό πρόγραμμα, μια απόπειρα απόδρασης, από το νοηματικό και πολιτικό βάλτο των τάσεων της πλειοψηφίας του “κινήματος” στον ελλαδικό χώρο, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη όπως και αν αυτές αυτοπροσδιορίζονται: αριστερές, κομμουνιστικές, αντιεξουσιαστικές, αντιφασιστικές κλπ… Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ο λόγος τους δεν αντανακλά παρά τη ταφή της δημιουργικής κριτικής, και την άφεση στην ασφάλεια της ιδεολογίας, της απολυτότητας, της προσπάθειας να δοθούν εύκολες απαντήσεις αντί να τεθούν εκ νέου τα ερωτήματα και να υπάρξει μια κριτική επαναπροσέγγιση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος.
Ερωτήματα όμως που να μη μένουν σε θεωρητικές αφαιρέσεις αλλά να προκύπτουν από τις συλλογικές εμπειρίες στιγματισμού και αποκλεισμού των καταπιεσμένων, και να τις συνδέουν με ένας πλούτο εργαλείων ανάλυσης που παρήγαγε το ανταγωνιστικό κίνημα στις όμορφες στιγμές αναστοχασμού του, έκει που μπόρεσε να καταστήσει μέρος του φωνές που μέχρι τότε βρίσκονταν στη σιωπή, και να παράγει μη-διανοησιμες ρήξεις.
Η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Ενάντια στη Λήθη σε κάθε περίπτωση προσπαθεί να αποτελέσει μια απόπειρα επανοηματοδότησης και αποιδεολογικοποίησης του κομμουνισμού, ως της πραγματικής κίνησης που καταστρέφει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Προσπαθούμε να ερευνήσουμε της ενικότητες και τις πληθυντικότητες των υποκειμένων. Πως διαφοροποιούμε την έννοια του κομμουνισμού, από τις κυρίαρχες εκδοχές αντικαπιταλιστικού κοινοτισμού, της σημερινής αριστεράς που εν τέλει θρέφει τους εθνικισμούς και τους ρατσισμούς. Τι σημαίνει η αναζήτηση ενός πολυεθνικού προλεταριακού κινήματος στη θεωρία και την πράξη; Οι ριζοσπαστικές θεωρίες που ανανέωσαν τα κινήματα τις προηγούμενες δεκαετίες ασκώντας κριτική στα όρια του μαρξισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως η κριτική θεωρία και η σχολή της Φρανκφούρτης πόσο μπορεί να αποτελέσει ένα επίκαιρο όχημα για τους τωρινούς μας στρατηγικούς στόχους; Πως βιώνουν οι Εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη την όξυνση της αντισημιτικής/αντισιωνιστικής βίας απ’ τις εθνικές λαϊκές κοινότητες; Πως θα υπερασπιστούμε τους μετανάστες και το δικαίωμα στη μετακίνηση κόντρα στις ρατσιστικές πολιτικές των καπιταλιστικών εθνών-κρατών; πως θα αντιμετωπίσουμε τα πογκρόμ απέναντι σε ρομά, μουσουλμάνους και μειονότητες στην Ευρώπη; Ποια είναι η μορφή που θα πάρει η κριτική στην πολιτική οικονομία και πως θα συνδεθεί με την πάλη ενάντια στην υποτίμηση τς εργατικής δύναμης και για την καταστροφή των ταξικών σχέσεων; Πως βλέπουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της ελληνικής ιδεολογίας ιστορικά μέσα στο χρόνο που ηγεμονεύουν και στο ανταγωνιστικό κίνημα και το μεγαλύτερο μέρος των ριζοσπαστικών κινημάτων;.
